Μέχρι πρόσφατα, για να απολαύσουμε βίντεο στον υπολογιστή μας μέσω Ιnternet, έπρεπε πρώτα να παραλάβουμε ολόκληρο το αρχείο και μετά να αρχίσει η αναπαραγωγή του. Το πλεονέκτημα αυτής της μεθόδου ήταν ότι μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε βίντεο αρκετά καλής ποιότητας, ακόμα και από χαμηλής ταχύτητας συνδέσεις. Το σημαντικότερο μειονέκτημα, ωστόσο, ήταν ότι ο χρήστης θα έπρεπε περιμένει για μεγάλο χρονικό διάστημα την παραλαβή ολόκληρου του αρχείου. Παράλληλα, υπήρχαν προβλήματα ως προς την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας, αφού καθίστατο δυνατή η αντιγραφή και η διανομή του υλικού.
Για την αντιμετώπιση των προαναφερόμενων προβλημάτων αναπτύχθηκε μία νέα τεχνολογία, που επιτρέπει την αποστολή συμπιεσμένου ψηφιακού βίντεο μέσω δικτύων. Το streaming νideο, όπως ονομάζεται, αποτελεί μία από τις πιο εντυπωσιακές και ταυτόχρονα ταχύτατα αναπτυσσόμενες τεχνολογίες στο Ιnternet, που έχει ήδη δημιουργήσει μία νέα αγορά γνωστή ως Ιnternet broadoast ή Ιntercast/Webcast. Παρόλα αυτά, οι λεπτομέρειες του streaming παραμένουν εν πολλοίς άγνωστες. Σε αυτό συνέβαλε η εμπορική εκμετάλλευσή του, που δεν βασίστηκε σε κάποιο ανοικτό στάνταρ αλλά σε ιδιόκτητο κώδικα (prοpriatery) που αναπτύχθηκε από τις εταιρείες του χώρου.
Ακόμα και ο ορισμός του streaming παραμένει στοιχειώδης και περιγραφικός. Σε γενικές γραμμές, περιλαμβάνει την αποστολή υλικού (π.χ. ήχου και εικόνας) από κάποιον server σε κάποιο τερματικό, μέσω ενός packet based δικτύου όπως το Ιnternet. Ο serνer κατατέμνει το υλικό (media) σε πακέτα (packets), τα οποία εκπέμπονται μέσω του δικτύου προς έναν προκαθορισμένο αποδέκτη. Κατά την παραλαβή τους, τα πακέτα επανασυντήθενται και ξεκινά η αναπαραγωγή. Η αλληλουχία των πακέτων αυτών ονομάζεται "ροή" (stream) και η διαφορά ως προς την απλή μεταφορά αρχείων έγκειται στο ότι η αναπαραγωγή του υλικού αρχίζει καθώς αυτό παραλαμβάνεται από τον υπολογιστή του χρήστη. Ενδέχεται, μάλιστα, ο τελικός αποδέκτης να μην παραλάβει ποτέ το συνολικό αρχείο, αλλά απλώς να αναπαραγάγει τα πακέτα καθώς αυτά καταφθάνουν.
